Na proces polimeryzacji jonowej, na strukturę pary jonowej, duży wpływ ma środowisko reakcji, rodzaj zastosowanego rozpuszczalnika, wartość jego stałej dielektrycznej.
Rozpuszczalniki stosowane w procesie polimeryzacji jonowej to:

• rozpuszczalniki polarne (np. nitrometan, ciekły amoniak, dimetyloformamid);
• rozpuszczalniki o umiarkowanej polarności (np. chloroform);
• rozpuszczalniki niepolarne (np. heksan, benzen, toluen).

Za pomocą schematu Winsteina opisuje się położenie różnych stanów równowagi występujących między związkiem kowalencyjnym, a układem jonowym ( Rys. 1 ). Utworzenie się pary jonowej odseparowanej od siebie przez cząsteczki rozpuszczalnika (ang. separated-ion pair) jest bardziej prawdopodobne w obecności rozpuszczalnika polarnego. Natomiast utworzenie pary jonowej w bezpośrednim kontakcie ze sobą (ang. contact ion pair) jest możliwe w środowisku mniej polarnych rozpuszczalników.

Wzrost łańcucha polimerowego w polimeryzacji jonowej może przebiegać na sposób polimeryzacji kationowej i anionowej.

Przykłady monomerów, które polimeryzują według mechanizmu kationowego i anionowego przedstawiono w Tabela 1.

Rys. 2 przedstawia porównanie pomiędzy polimeryzacją kationową i anionową.

Przykład 1: Polimeryzacja kationowa izobutylenu

Rys. 3 przedstawia polimeryzację izobutylenu, którą prowadzi się na skalę przemysłową w obecności \( BF_3 \) oraz \( H_2O \).

Rysunek 3: Przykład polimeryzacji kationowej izobutylenu.

Przykład 2: Polimeryzacja anionowa styrenu

Rys. 4 przedstawia polimeryzację styrenu wobec inicjatora - związku metaloorganicznego n-butylolitu.

Rysunek 4: Przykład polimeryzacji anionowej styrenu.